ein liten påskehumoreske i fullt alvor; saka sett frå Guds synspunkt…
PROSJEKT PÅSKE
Sju dagar på å skape
Tre dagar på å nyskape
for no hastar det!
seier Herren
Har eg sagt A
må eg seie B
eller rettare sagt O(mega)
Vi måtte gjennom dette:
livet
døden
og livet igjen
eg og Adam
og Eva
tru det eller ei
men livet er kome
for å bli!
ein aforisme…
ALDRI?
det hende aldri
at univers blei til
før det var der
det hende aldri
at døde sto opp
før Han gjorde det
alt er under
over under
FULLFØRT
Fullført
all gru
all skam
all skuld
all angst
all fornedring
du la det
over skuldrene
tungt og heilt
du kom og tok det
opna vegane
rydda landet
jaga skyene
tok tak
inst og nedst
i sjølve døden
og kasta han
ut og bort
Skjærtorsdag natt, etter den høgtidlege messa (og overføringa av sakramentet til repositoriet i sakristiet, og avkledinga av altara)… Oslo, 4-5 april….
TOMT
Du gjekk
dei kan ta deg no
tabernaklet står ope
som døra til den øvre salen
ingen der lenger
der ligg steinen i hagen
ingen der heller
berre sveitten og blodropane
nakne er altara
ribba
berre eit rom att
av kyrkja di
som natta og byen utanfor
utan deg
tomt
VINTER
døyvd blå
er januardagen
når sola berre kviler
på kanten av horisontane
og smyg seg lågt
over åsane
nokon har rulla ut
ein kjøleg duk
over alle flater
gråe og gotiske
står alleane
og let prosesjonar
av « homo sapiens»
skride til sine
kalde messer
nakne er vi
i denne lange timen
mellom død og liv
bøye seg under frosthanda
halde ut
Eit år til
født ut or natta
som eit mørkt morsliv
har ho bore det i seg
avla det det med uvisse
vil det leve eller døy?
hate, tvile eller elske?
tru eller forkaste?
vende seg mot andre andlet
eller svartne
i sin eigen skugge?
alt er mogeleg
for dette året
som eg no lyfter
og held
undrande
bivrande
i mine veike armar
(Stranda, nyttårsnatt 2011/-12)
OKTOBER
Det bleike ljoset
haustdagen
overblikket
tankane er tenkte
gjerninga gjord
åkeren hausta
eg vedstår meg livet
alt blei tydeleg
eit større land
stig fram
(Ved Øyern, 5/1o-11)
JUNI
Vere som dei unge åkrane her:
stå fast på mi rot
duve i vindane
vente på hausten
(Støtvikdalen, Rygge, i dag)
Eit nytt år
la seg over det gamle
eit lett lag av nysnø
ein duk av ljos
over berrfrost og skare
over alt livs
sprukne hud
det dreiv forbi
i ein augneblink av sanning
det berre kviskra over markene
sveva gjennom skogholta
la seg til ro
som ei uventa von
som ung nåde
over ei gamal jord
..det norske, det er for meg aller mest naturen, landskapa, det som talar om meir enn «det norske». dette skreiv eg i Brunstaddalen, sommaren 2005…
ALT LEVANDE ER I MEG
Medskapningar
kven kjenner dykk betre enn eg?
kvar finn de ein slik ven
mellom dei levande?
Eg kunne leggje meg ned på bakken
den bratte bakken
bli gras av gras
eg kunne la meg renne over steinane
elva – det er eg
kunne trakke meg ein plass
og bli ståande
som ein stein
berre stå
berre vere
våt av regnet
mjuk av mosen
kunne bli stor og rund
som fjellnakken der borte
høg og vis som desse fjella
ikkje tvile meir
vite min plass
med snø
med vind
med gras og urer
med små lysande blomar
ei li av skog kunne eg bli
som eit morsbryst
som ein kvinnebarm
ein skogbotn av mjuke løyndomar
kunne eg bli
berre eit menneske
greier eg endå ikkje
å bli
her er eg!
Gud, min far, mi mor:
du har avla meg
å, lat meg bli fødd
bli til!
Så kom eg til havet og til strendene. Etter at sundagen hadde vore feira med stor høgmesse her i klosterkyrkja. Tjøkka fullt, som vanleg; born, unge, vaksne, eldre, kraft i songen og liturgien, god preike/homilie, mange å helse på etter messa.
Middag – og så vestover Flandern, så mot Calais, landskapet som tek til å bylgje sakte i grønt og rapsgult. Oppom den høgt utspringande Cap Blanc-Nez, frisk vind og nokså surt, så eg dreg på meg stillongs under kutta og gensar over. Vi parkerer i strand(lands-)byen Wissant og legg i veg langs havkanten. Sjøen fell og legg halvturr kilometervis med sandflater. Innover dei bruser bylgjene i ein lang krans. Gå, lytte, ta inn suset, kjenne rommet rundt seg. Vi -br Haavar og Turid frå VL og eg – varmar oss med ein kaffi på ein kaikantkafé. Langt på dag alt.
Vi køyrer sakte mot Calais på vegen langs strandlina, gjennom Sangatte og andre små byar som ligg i ei lang rekkje, som eit band bak dikene. I Calais må vi ha mat, på Brasserie Alexander, like ved sjøen. Frites og omelett. Vi er nesten i Belgia her. Dei store ferjene frå Dover prustar og manøvrerer ut og inn av hamnebassenget. Omsider rullar vi innover motorvegen tilbake til Lille; sola kjem fram heilt i vest, under skydekket – raud, og mett av dagen. Lyser oss heim.
Dette diktet skreiv eg her for nokre år sidan:
BERRE DETTE
Berre dette kan eg no:
gå ved havet
lange strender fram
lange tilbake
Berre dette høyrer eg no:
stor sus av bylgjer
Berre dette ser eg no:
Vind og himlar
Berre dette ventar eg på:
sjå Gud
DEN NATTA
Natt
mørk nok
for Judas
mørk nok
for kyss
som endar i galgen
for nyttige sølvpengar
sjå blodåkeren lyser alt
men raudt
mørkre
for køller og soldatar
mørkre
som let Kedron spegle
ei skjelvande stjerne
mørkre
som tetnar
kring skuldrene
dei bleike skuldrene
som ber oss
berre eit bleikt ljos
i denne natta
..her er eg, og går inn i det nye året i Sverige, ved Mälaren. Historiske trakter; her er Birka like ved, der St Ansgar forkynte kristendom og grunna kyrkja for det svenske folket. Vi har fine dagar med gode foredrag her (skal nok kome tilbake til det). Sjøen er ikkje frosen, anna enn i nokre vikar og bukter; kulden er stram og rå, om ikkje veldig hard, det er snødekt skog, åkrar og enger, nokre hestar er uttadørs på garden like ved; dei prustar og bles og trakkar rundt for å halde varmen. I dag kom det nysnø over skaren… Vi har feira fyrste vesper for høgtida for Guds Mor (1. jan).
No legg eg ut eit nyttårsdikt, som har stått her før, skrive på Sunnmøre for nokre år sidan, men det passar like godt her. Godt år!
NYTTÅR
Eit nytt år
la seg over det gamle
eit lett lag av nysnø
ein duk av ljos
over berrfrost og skare
over alt livs
sprukne hud
det dreiv forbi
i ein augneblink av sanning
det berre kviskra over markene
sveva gjennom skogholta
la seg til ro
som ei uventa von
som ung nåde
over ei gamal jord
Hausten er poetisk. For tre år sidan omsette eg dette diket – og innvier hausten både med originalen og med omsetjinga…
HERBSTTAG
Herr: es ist Zeit. Der Sommer war sehr gross.
Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,
und auf den Fluren lass die Winde los.
Befiehl den letzten Früchten voll zu sein;
gib ihnen noch zwei südlichere Tage,
dränge sie zur Vollendung hin und jage
die letzte Süsse in den schweren Wein.
Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.
Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,
wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben
und wird in den Alleen hin und her
unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.
HAUSTDAG
Gud: Timen kom. Ein storslått sumar svann.
Legg skuggen din på solur-talet;
send vindar svale over eng og land.
Byd at den seine frukt av fullnad skin
og gjev oss endå nokre sydlandsdagar,
før di fullending fram, som jagar
den siste søtleik til den tunge vin.
Den hus ei har, kan huslaus bu i fred,
den einsam er, skal lenge einsam sviva,
skal vaka, lesa, lange brevblad skriva,
skal i alléar ganga opp og ned
og rastlaus lata lauvet fly og driva.
ASKROVA
Du voggar meg mot vest, du vesle øy!
Er du eit skip med kjøl og segl?
Er du ei gamal, fura kvinne,
eller ei blyg og grønkledd møy?
Du er visst alt! Her har det slite folk på berg og bø,
her har dei losa inn i frå vest, i brott og sjø.
No er du som ein kviledag, no er du heim for folk
som du gjev fanget fullt av sol og salt og vêr,
av venskap med kvarandre og med deg og alt som er,
med Gud som kastar øyar ut som perler or si hand,
og let dei gli igjennom neven sin, som rosenkrans og bøneband.
Eit lite stykke kosmos er du laga av;
eit gledefullt mysterium av himmel og av hav.
på høgtida for Treeininga…
HYMNE
Høgare enn alt,
over universums bogar,
står din stol av ljos –
Englemyriadar syng
og kjerubsverd logar.
Djupare enn alt,
i den inste gåte
les vi dine teikn;
sporet av din Visdoms veg
og din skaparmåte.
Nærare enn alt,
høyr, det slår og bankar;
hjarta, tinning, puls –
ord vert forma i min munn,
bakom panna, tankar…
Liv av liv, min Gud!
Du vert alt i alle
når di kraft står fram,
liksom sola når ho stig,
og det siste slør skal falle.
Gje meg ei Oslo-gate
i mai
bygardar i tysk stil
passeleg velstelte
venlege
for dei vender ut
mot ei gågate
ei avlang grend
to hjørne med kafé
bord og benker slentrande
sette ut på fortauet
berre to små kaféar
der kjem ein stor grøn bakke
inn i synsfeltet
i enden av tverrgata
eit grønt stykke himmel på jord
ved Bislet
ein nær slektning av
den syngjande blåe maihimlen
over gata
og alle gater i Oslo
i dag
latterblått!
I same slekta:
frekke og skamlaust gule løvetenner
pressa opp mellom husvegg
og fortau
-Hei!
ropar dei i munnen på kvarandre
-er ikkje Oslo ein bra by, kanskje?
det meiner i alle fall vi
Og er du av ei anna oppfatning
kan du dra dit peppar’n gror
Good bye!
(Oslo, 4/5-09)
Å kjelde av stille gråt
der inne
kva kan eg gjere
for å trøyste deg?
vogge deg vil eg
varleg, varleg
berre denne rørsla
til og frå
så du kjenner
at livet er mjukt
du fell aldri ut av det
du blir
i ein venleg tanke
som blir
hjå deg
alltid
kjenner du det ikkje?
smilen over deg
er større
enn sorga
inni deg
Gråten sovnar til sist
smilen vaker
alltid
når du vaknar
skal du sjå det
og gløyme alt anna
NYTTÅR
Eit nytt år
la seg over det gamle
eit lett lag av nysnø
ein duk av ljos
over berrfrost og skare
over alt livs
sprukne hud
det dreiv forbi
i ein augneblink av sanning
det berre kviskra over markene
sveva gjennom skogholta
la seg til ro
som ei uventa von
som ung nåde
over ei gamal jord
JUL
Incarnatus es pro nobis!
Eitt med Faderen frå æva,
alt du åtte,
alt du ofra.
Incarnatus es pro nobis!
Eitt med menneske her nede,
fødd som oss,
men rein og uskadd.
Incarnatus es pro nobis!
Tung var krossen,
djup var grava,
djupast elska du oss då.
Incarnatus es pro nobis!
Difor: Lovpris, exultate,
Namnet over alle namn!
fr Arnfinn Haram - Weblog 
Siste kommentarar