officium: onsdag, 26. vike i det allmenne året, Fil 2,12-30 (matutin)

”Arbeid på dykkar frelse med otte og age” (v 12)

Er ikkje frelsa gratis? Av nåde? Jau, men ei gåve skal takast i mot. Brukast. Elles tek vi henne ikkje på alvor, ei heller gjevaren.

Det er heile tida noko som vil få oss bort frå kallet vårt og frå den vegen som fører til livet og til æveleg frelse. Å kome i mål, går ikkje av seg sjølv.  Framfor alt skal vi oppdage at å gro fastare saman med Gud, er det største og mest fascinerande vi kan ta del i. For mennesket er skapt for Gud.

Både på grunn av det sårbare og riskikable ved prosjektet og på grunn av gleda over  å bli forma av Guds hand skal vi ha den aller største respekt og ærefrykt for kallet vårt.

I det er alt vunne. Utan det er alt tapt.

Reklame

officium: Festen for St Mikael, St Gabriel, St Rafael (Mikkelsmesse), Joh Op 12,1-17 (matutin)

”Mikael og englane hans gjekk til strid mot draken” (v 7)

Mi-ka-el? Kven er som Gud? Det er tydinga av namnet åt erkengelen. Englane speglar Guds vesen og herlegdom. Dei er reine ånder, som han. Dei er bindelekkar mellom himmel og jord, mellom Gud og all skapningen. Dei tilbed (kjerubar og serafar), dei tek del i Guds verdsstyre (troner, makter herredøme, erkeenglar), dei blir sende ut for å tene oss og verne oss (englar, vernenglar); dei er ”ånder som tener Gud” (Hebr 1,14), ja,  alle Guds born har ein engel som alltid ser Faderens åsyn (Matt 18,10).

Gud har skapt, ikkje berre den synlege verda, men òg den usynlege, Han er creator omnia visibilia et invsibilia , «skaparen av alle synlege og usynlege ting» (den nikenske trusvedkjenninga). Dei falne englane, demonane, er alltid på banen (Efes 6,1ff).

Ser vi livet vårt i dette perspektivet?  Samfunnet, kyrkja, kvart menneske, kvar truande – vi er under angrep frå dei vonde åndsmaktene, men vi kan påkalle Guds sterke englar og stå støtt.

For: Mi-ka-el? Kven er som Gud?

nota bene: 50!

50 personar! I den store domkyrkja i Roskilde, i Danmark, på ei vanleg sundagsgudsteneste! Så i fylgje intervju med ein prest der, i Vårt Land i dag. Sjølv var eg i Fredrikstad domkyrkje her i vår, på ei ordinær høgmesse. Der var det 60 tilstades – og det er nesten det dobbelte av vanleg, sa dei.  I mange landsens kyrkjer er det nok også skrint.

I Roskildedomen er det plass til eit par tusen og sikkert oppunder det i Fredrikstad også.

Det seier seg sjølv at eit slikt kyrkjesystem berre kan oppretthaldast med statlege midlar, som eit kunstprodukt. Men verre er det at det hindrar realisme i vurderinga av kva som er situasjonen for dei nordiske folkekyrkjene. Og dermed hindrast også kontsruktive grep for å møte situasjonen før det er for seint. Konsertar og kulturarrangement og full kyrkje på julekvelden er ingen redningsplanke. Ei kyrkje som ikkje er boren oppe av ei livskraftig evkaristisk forsamling (nattverdfeirande kyrkjelyd), er dødsens uansett kva som elles skjer.

Her er det berre éin veg å gå: Regruppér kyrkjelydane/soknene med eit rimeleg stort tal praktiserande kristne i kvar eining. I England blir dette gjort i katolsk samanheng, der folkeflytting har lagt ein del lokale kyrkjelydar aude. I staden for nokre få personar i svære, kostbare bygg, leiger eller overtek ein nedlagde anglikanske kyrkjer, eller brukar (midlertidig) eit anna lokale; ein idrettshall e. l. Så feirar ein messe med mange hundre som samlast frå eit større område, med fleire prestar, med god forkynning, med vekt på forbøn og fellesskap. Utfrå dette kan anna arbeid og mindre fellesskapar vekse fram.

Dette bør vere vegen å gå for ”folkekyrkjer” i same situasjon, tillempa etter lokale tilhøve.

Kyrkja er ikkje eit landsdekkande religiøst serviceorgan, men ein fellesskap av fellesskapar. See?

officium: Måndag, 26. vike i det allmenne året, Filipparane 1,12-26 (matutin)

”For meg er livet Kristus og døden ei vinning” (v 21)

Kven andre enn ein apostel kan ta så sterkt i? Etter møtet ved Damaskus var skiljet mellom død og liv, mellom tida og æva på ein måte borte for Paulus. Kristus fyller romet. Alt er i han, han er i alt.

Døden synest å stengje oss ute frå røyndomen. Men enn om døden er ein del av ein større røyndom? Kan kjærleiken døy? Kan alt det vi reknar for absolutt, det som gjer det menneskelege livet så høgt verde – kan det berre bli borte?

Kristus, Gud og menneske,  er brua mellom det vi ser og det vi anar: Den usynlege verda.

carpe diem: blog-news, priorat mm

Nemleg at eg på den nye framsida har fått på plass  (igjen) arkiv, oversikt over kategoriane og ein søke-knapp. Alt til høgre på sida. Vonar dette lettar bruken av bloggen. Igjen: kom gjerne med spørsmål og innspel.

I min nye eksistens som prior ved klosteret dei neste tre åra, vil bloggen gå som før. Kanskje får eg også meir høve til skriving og studiar, med færre eksterne oppdrag. Ein preikebror skal både vere ute og forkynne og undervise – og ha sin konteplative base i kommuniteten. Med ulik vekt i ulike fasar. Takk for forbøner.

Dette året underviser eg også i dei katolske studiane ved Menighetsfakultetet.  Der studerte eg sjølv på syttitalet, så det er ei interessant oppleving å kome tilbake i ein annan modus. Ingen ting er så fullt av overraskingar som Guds planar.

nota bene: katolsk vekst

Siste statistikk frå dei tre norske katolske bispedøma viser at den katolske kyrkja i Noreg  nærmar seg 70 000 truande; det er nesten 9% vekst på eitt år. Heia Ecclesia! Vi treng fleire kyrkjer!

officium: laurdag, 25. vike i det allmenne året, Esek 47,1-12(matutin)

”Vatnet dei får, skal renna ut frå heilagdomen” (v 12)

Templet. For profeten og presten Esekiel er det sentrum for Israel, for verda, for livet. Frå heilagdomen fløymer det levande vatn, fløymer det liv frå Gud. Templet. Der Gud rører ved jorda og opnar sine kjelder.

Elvar av liv vatnar trea så dei ber frukt og lauv. Der vatnet slepp til, vert alt liv friskt og fornya. I vår tid har vi oppdaga naturen som eit mysterium og ikkje berre som råstoff. Også naturen vert påverka av moralske og åndelege relaitetar. Utan Gud, døyr verda.  Der kyrkja opnar opp for Guds forløysande kraft, i messa, i bøna, i livet vårt – der rører ho ved alt som er til.

No opplever vi i glimtar og teikn det som ein gong skal kome. Når skapningen vert som eit sakrament. Då skal vi sjå det:  ”Frukta på trea skal vera til mat og blada til lækjedom” (ib.)

officium: torsdag, 25. vike i det allmenne året, esek 37,15-28 (matutin)

”Og alle skal dei ha éin og same hyrdingen

Det kløyvde gudsfolket skal samlast, seier Esekiel; Israel og Juda føyast saman igjen. Under éin konge skal dei leve, under Messias- kongen som det den éine hyrdingen for den eine flokken.

Einskap og sanning høyer saman i den bibelske openberriga og i Guds frelsesplan. Det avspeglar Guds einskap, einskapen i skaparverket, einskapen i menneskætta og einskapen i kyrkja.
Nokon søkjer sanning og bryr seg ikkje om einskapen. Andre vil einskap, men tek ikkje sanninga så nøye.

Sanninga er ikkje berre dogmatisk, læremessig. Ho har òg ein etisk og personleg dimensjon.

officium: onsdag, 25. vike i det allmenne året, Esek 37,1-14 (matutin)

”Tal profetisk over desse beina” (v 4)

Dei daude beina i dalen, Israels-folket som Esekiel ser i eit syn, skal livne til og reise seg. Dei døde vert skapte på nytt fordi profeten uttalar sitt skapande ord over dei.

Profetord er skaparord. Profetord er ord frå Gud, lagde i profetens munn. Ord som skaper det dei nemner. Mektige ord, slik Jesu tale var det; han som tala med mynde, ikkje slik som dei vanlege skriftlærde ().

Verda ventar på å høyre Guds tale; levande ord som framkallar fornying og glede. Slik skulle forkynninga vere, i preike, i bøn og i liturgi. I all vår tale skulle det vere ein atterklang av det skapande Ordet. Ord av liv til liv.

officium: tysdag, 25. vike i det allmenne året, Esek 36, 16-36 (matutin)

”Så seier Herren Gud: ’Den dagen eg reinsar dykk for alle syndene dykkar, lèt eg dykk bu i byane, og det som ligg i røys skal byggjast opp att’ ”(V 33)

I Bibelen er der ein djup samanheng mellom den menneskelege personen, det sosiale livet og naturmiljøet. Det deffekte mennesket skaper defekte samfunn og skader naturen. Den menneskelege kroppen innordnar seg i eit større rom; i det urbane romet og i det økologiske romet. Vi er kroppslege, konkrete, sosiale vesen.

Men kroppen blir informert av menneskets indre kjerne, frå hjartet. Korrupsjonen av mennesket, som kropp og sjel, bryt ned både ”byen” og naturen. Å ikkje gjere noko med sine synder, er asosialt og miljøfiendtleg.

Når mennesket tek oppgjer med sin egoisme og sin grådigskap, ka byane gjenreisast og den jorda som ligg aud, ”blir som hagen i Eden” (v 35).

homiletica: 25. sund. i det allmenne året, St Dominikus krk, Mark 9,30-37

Brør og systre!

De skjønte ingen ting av det hele, høyrde vi det stod om apostlane i evangeliet i dag– endå dei var Jesu aller næraste og levde samam med han; såg det han gjorde, høyrde det han sa. Dei skjøna ikkje at Messias skulle lide, at han skulle tene, at han skulle gjere seg liten som eit barn.  Dei skjøna ikkje at det umyndige barnet er den største, at barnet røpar for oss det som er mysteriet både i trua og i menneskelivet.

Det store med barnet, er ikkje berre at det er avhengig av andre, men at det vågar  å vere avhengig. Det store med barnet, er ikkje at det treng vern når det blir redd, men at det vågar å vere redd. Berre den som har barnets nærkontakt med seg sjølv, får del i barnets styrke: At det ikkje har vett til å gje opp. Det kan ikkje la vere å tru på det gode, det kan ikkje la vere å ha tillit, det kan ikkje la vere å ha von! Dersom det ikkje er blitt skada og nedbrote – og også då vil eit  barn ofte ta vare på ein glimt av ljos inni seg.

Å bli vaksen, å bli eldre, gjer oss på mange måtar tryggare og sikrare.  -Vi må overleve, seier vi. Vi innretter oss. Vi tar alt med ein klype salt, vi får dårlege erfaringar, vi misser våre illusjonar. Tru, von og kjærleik – det er luksus og trøyst for dei enkle og einfaldige, tenkjer vi. Det beste er å vere pessimist, då blir vi ikkje skuffa, då tar vi sjeldan feil. Då har vi oversikt og kontroll.

Kor lett tenkjer vi ikkje at det er slik Gud er: Klok, gamal, mektig og trygg. Men nettopp den ævelege og allmektige Gud stig ut av sin ævelege tryggleik. Han tek sjansen på noko uhøyrt: Han skaper verda. Noko endå meir uhøyrt: Han skape mennesket, i sitt bilete! Han gjer det til ein liten gud. Han tillet seg å ha illusjonar. Han har alle grunnar får å bli skuffa –og han blir det. Så sorg og indignasjon brusar i han. Men han gir ikkje opp: Han kjem sjølv, i Jesus Kristus. -Sjå, det er eg! Eit barn i Betlehem, eit ungt menneske i Nasaret, ein omvandrande rabbinar på Palestinas og Judeas vegar. Berre eit par- og tretti år når han ropar ut sin bodskap, når han fullfører sitt verk. Han provoserer dei vaksne, dei sjølvhjulpne, dei sjølvsterke, dei rike. Han velsignar barnet – nettopp fordi det speglar Gud som den opne og sårbare.

Han blir forkasta. Men han let seg ikkje forkaste; han gir oss ikkje opp, han blir ikkje klok av skade. Korleis kan eg gje deg opp, Efraim, la deg fara, Israel…Hjarta vender seg i meg, all min medynk vaknar (Hos 11, 8).

Bror og syster, medmenneske! Kor lett er det ikkje å bli kynisk! Som vaksne er vi flinke til å lure kvarandre, vi held maska, vi unngår pinlege opptrinn – endå vi veit at vi kan vere fulle av aggresjon, av missunning, av fortviling. Kor lett er det ikkje å bli bitter og å forskanse seg i si forbitring, fordi ”livet har lært oss” –som vi seier – at vi ikkje skal ha for store forventingar! -Livet har lært oss, seier vi, men meiner: Livet har lurt oss.

Bror og syster, medmenneske! Mennesket kan alltid bli eit barn, ikkje som uansvarleg, men som tillitsfullt. Det kan bli født på nytt, slik det blir i dåpen. Det største du kan vere, er å vere eit barn av Gud. Då har du eit æveleg perspektiv over livet, då er det alltid noko som peikar vidare, då er det ikkje for seint, då er det aldri for seint.  Då er det alltid ein regnboge der framme, teiknet i skya som barnet kan undre seg over og springe i mot. Ja, eit gamalt og klokt menneske er nettopp eit menneske som lærer dette: -Eg ser meir av kor stor gåve livet er, eg ser at også manglane, tapa og lidinga ikkje kan ta Gud i frå meg. Difor strøymer livet friskt gjennom slike menneske: Enno i sin alderdom ber dei frukt, friske og frodige er dei, står det i salmen (sal 92,15 ).

Barnet er sårbart, barnet kan syrgje, barnet kan gråte. Men, seier den franske diktaren Charles Peguy: Barna er lykkeligere når det gråter enn vi når vi ler. Barnet er vona, ein av dei teologale dygdene, den vansklegaste av alle, seier Peguy.

Det er hun, den lille, som trekker alt.
For troen ser bare det som er,
mens hun ser det som skal bli.
Kjærligheten elsker bare det som er,
mens hun elsker det som skal bli .

Kjære brør og systre! Det er fyrst når vi får denne indre fridomen, barnekårsanden , at vi kan bli alles tjener, som Jesus sa.

Når vi opnar oss for Gud, for kvarandre  – og for oss sjøve

carpe diem: September, min månad

Her på Austlandet er det gyllen og vakker haust for tida. I går kveld var eg i Ål i Hallingdal og heldt foredrag i kyrkjeakademiet, i kulturhuset. Retur i dag. Under skoglier som gløder av fargar, med elva som sylvband gjennom dalen, med Krøderen som ein mild spegel langs fjellsidene. Nyskorne kornåkrar gjev ein bleikgul grunntone oppver dalen og nedover flatbygdene. Engene prøver seg med nytt, friskt gras etter den siste håslåtten og sprakar av grønfarge. Alt blir forsterka av den låge, klåre sola.

September – sommarens lange slutt-tone som ligg og dirrar av fylde. Den rolege krafta i landskapet. Noko som er fullført. Til å takast, til å leve av. Frukt.

Eg skulle meir enn gjerne ha vore inn på fjellet no. I staden må eg kome i mål med mangt slags arbeid. Messe i «Tro og lys»-fellesskapen i Oslo (ekumenisk arbeid for psykisk utviklingshemma, saman med andre), i kapellet i Lambertsæter krk, rett frå toget. Så vesper i St Dominikus. Helg. Gjere ferdig preika. Høgmesse her i morgon. Rytmen ber oss.

September, min månad. Ikkje fordi eg ikkje likar våren betre. Men fordi det er den månaden eg er fødd i. September – den høge freden, for alle urolege hjarte.

officium: laurdag, 24. vike i det allmenne året, esek 18 (matutin)

”Eg vil at han skal venda om frå si ferd og leva” (v 23).

Det einskilde mennesket ber ansvar for sitt eige liv og si frelse. Dette er Esekiels radikale bodskap inn i ein tenkjemåte der alt syntes å vere avgjort av familie og slektsskapsband, jamvel i spørsmålet om skuld og straff.

Mennesket er ikkje uavhengig av fellesskap og historie, men det går heller ikkje opp i det kollektive og det nedervde.Vi er ikkje tannhjul i det store maskineriet. Vi står for vårt eige liv. Vi kan bryte dei vonde sirklane. Vi kan starte på nytt. Vi kan vende om.

Gud let ikkje lagnaden rulle blindt fram over hovudet vårt. Han let det ikkje berre skure, som om alt var avgjort. Vona er ikkje ute. Kvart menneskeliv er eit uavslutta drama. Gud vil at vi skal leve – og gjev oss ansvar og fridom til å velje livet.

officium: Torsdag, 24. vike i det allmenne året, Esek 16 (matutin)

”Tida var komen for deg, tida til å elska” (v 8 )

Israel er som ein ung kvinne, funnen av Herren då ho endå var eit barn, forkasta av sine foreldre. Han tek seg av henne; seier: ”Du som ligg der i blodet ditt, skal leva, du skal leva og veksa” (v 6). Ho vekst til og vert vakker, klar for å elske. Men i staden for å elske Gud, elskar ho avgudane.

Kjærleik og gudstilhøve, erotisk truskap og utruskap – i Bibelen høyrer det saman i den same biletverda. Det syner oss at Gud vil elskast; aktivt, intenst, fullmoge.

Kor lett blir ikkje Gud for oss berre eit startpunkt, ein domar, ein fjern farsfigur. Men han vil vere ein elskar. Vågar vi det?

officium: onsdag, 24. vike i det allmenne året, Esek 10, 18-22; 11, 14-25 (matutin)

”Under vengene var det noko som likna menneskehender” (10, 21)

Esekiel er ein profet som ser syner. Ikkje berre inn i historia, men hinsides den jordiske horisonten. I hans epoke av Israels historie rykkjer det evige og himmelske nærare inn i medvitet. Bak dei store hendingane står det ein ufatteleg og underfull Gud. Jorda spegalar seg i himlen, historia står på spranget inn i endetida.

Difor fær Esekiel sjå dei fire livsvesena, dei fire kjerubane. Med sin fantastiske skapnad er dei eit teikn på at Gud er den som er totalt annleis. Blendande ljos og stummande mørkre.

Men under den guddomlege vengen skimtar han ei hand. Det er noko menneskeleg ved Gud, på ein måte vi ikkje skjønar. Han har ei hand.

Den kan vi gripe.

carpe diem/nota bene: Valet – idealist-Noreg for nedtelling

Det blei seint før eg la meg i natt. Sjølve valkampen har eg ikkje sett på TV, men valinnspurten fekk eg med. Med sigrane og nederlaga.

Min kortvesjon er at dei idealistiske partia, frå SV til KrF via Venstre, er skvisa ut. Malte mellom dei store blå-raude kvernsteinane, partia som sikrar den norske levemåten.  Spørsmål som utfordrar denne, det vere seg når det gjeld miljø eller når det gjeld menneskeverd eller dei internasjonale perspektiva, kjem ikkje opp til den politiske overflata.

Vi treng politiske miljø som bryt ut av den stortingspolitiske ringdansen og tydleggjer alternative måtar å tenkje på. Noko som apellerer til ei etisk-politisk fornying mellom ”folk flest”. Sjølv skulle eg ynskje at vi fekk ein dialog med den radikale vestresida om deira tilhøve til viktige verdiar for mange truande, som menneskeverd og familietetikk. Vidare skulle eg ynskje at eit lite parti med godt program, som Dei grøne, kunne kome meir på banen. Og at KrF fornyar seg og radikaliserer seg, både i form og innhald, både sosialetisk og verdikonservativt. Meir om dette. No må eg gå i kyrkja.

officium: tysdag, 24. vike i det allmemnne året, Esekiel 8-9 (matutin)

”For dei seier: ’Herren har fare frå landet’ ” (9,9)

Esekiel er ikkje berre profet, men prest. Han ser samanhengen mellom det åndelege og kultiske fråfallet og uretten.  Israel, jamvel presteskapet, vender seg frå Herren og dyrkar avgudane midt i Guds hus.  Tida for den gamle trua synest å vere ute, Israels Gud har gått sin veg. Kundane sviktar. Kvifor bry seg?

Fråfall botnar ofte i eit forståeleg vonbrot på Guds vegner. Han lever ikkje opp til det han lovar, synest det som. Han har ”fare frå landet”. Utan manifestasjonar og prov orkar vi ikkje å halde fram med å dyrke han. Prisen er for høg, utbyttet for lågt.

Denne frustrasjonen over Gud skal vi ta på alvor. Gud er ein som ikkje automatisk stiller opp. Fyrst når vi vågar å innsjå dette, kan vi lære han å kjenne. På ein måte som held.

officium: Krossmesse om hausten, Gal 2,19 -3,7, 13-14; 6,14-16 (matutin)

”Men eg vil aldri rosa meg av noko anna enn av vår Herre
Jesu Kristi kross” (6,14)

Kvifor? Fordi utan Guds miskunn i Jesus Kristus, fell botnen ut av livet. Uansett kor mange gåver og nådegåver eg har, uansett kor dugande og framgangsrik eg er, uansett kor rikt livet måtte vere; det kan ikkje bere meg over dei store avgrunnane i meg sjølv, det kan ikkje stå seg når den store sanninga om livet mitt skal fram i ljoset, om ikkje før, så på den yttarste dagen.

Slik var det for apostelen. Slik er det for oss alle. Difor seier eg i dag: Ave crux! Spes unica! Ver helsa, kross! Mi einaste von!

carpe diem: «new look» på bloggen

I klosterlivet er den 14. september ein årleg merkjedag. Det er Krossmesse-dag om hausten; festen for Opphøginga av krossen (Exaltatio Crucis). Då byrjar etter gamalt den monastiske fastetida som  varer til påske. Då er det haust, og vinteren rykkjer nærare. Alvor og arbeid er i fokus, sjølv om året blir lyst opp av mange festdagar. Fyrst og fremst kvar sundag då kyrkja feirar Herrens oppstode, og så julehøgtida og epifania (Kristi openberring).

Tilfeldigvis – eller ikkje tilfeldig? – blei det til at eg nettopp i dag gjer ein vri på bloggen, både estetisk og funksjonelt:

-Botnfargen blir svart med kvit skrift – igjen. Nokre syns det er litt tyngre å lese, men då eg skifte til kvitt botnfarge med svart skrift, var det også mange som melde at dei likte best den fyrste utsjånaden. Så no blir det slik.

-Spalte på høgre side med dei siste kommentarane. Lettare å få med seg kva som skjer på kommentarfronten – og lettare å henge seg på innspel, kommentarar og spørsmål.

-OBS: Kategorien «Heim » er borte, men for å kome tilbake til heimesida/framsida, er det nok å klikke på sjølve headingen på bloggen (biletet med «fr arnfinn haram – weblogg»).

-OBS: Arkiv for dei ulike kategoriane (officium, nota bene osv) står ikkje lenger i høgre marg, men er angitt i boksen/ramma rett over kva ny post/utlagd tekst. Så tidlgeare utlagde tekster er framleis tilgjengelege.

OBS: Fontane (bokstavtypen) i boksen for å skrive kommentarar,  er i minste laget. Vonar eg får gjort noko med det etterkvart.

Illustrasjonen på framsida, bak namnet, er  utsnitt av biltete av målaren Kåre Haram. Som også er far min. Han døydde for ein del år sidan; og det kjem i haust ut ein vakker bok om han med rikt biletmateriale. Meir om det ved høve. Også den forrige framsida (i gult og raudt) var utsnitt av eit av hans bilete.

Takk for fylgjet så langt!

homiletica: 24. sund. i det allmenne året, St Dominikus krk Mark 8, 27-35

Brør og systre!

Du tenker som et menneske, uten sans for Guds veier! seier Jesus til Peter. Fordi Peter ville prøve å hindre Jesus i å halde fram på vegen til Jerusalem, vegen til Golgata, Via Dolorosa. Ja, det står endå til at Peter tok Jesus til side og begynte å tale han til rette.

Velmeint og menneskeleg, ja, nettopp menneskeleg, dennesidig, utan sans for ”Guds veier”. Difor skjer Jesus gjennom og seier: Bort fra meg, Satan!

Også i vår tid har vi mist mykje av sansen for Guds vegar. For mange er der ingen Gud, ingen himmel, ikkje noko evig liv, ikkje noko evig alvor, inga evig von. Målestokken for alle ting er reint dennesidig, reint menneskeleg.

Men Jesu bodskap er at dersom mennesket vil vinne sitt liv utan Gud, så misser det livet. Dersom det vil redde seg som menneske ved å fly unna Guds kall og Guds veg, så misser det seg sjølv som menneske, så misser det si sjel, sin identitet. Igjen fordi det er sant som den hl Augustin seier: Gud, du har skapt oss til deg, og vårt hjarta er uroleg til det finn kvile hjå deg.

Vi dyrkar det lausrivne, det fullstendig fristilte mennesket, det suverene individet. Fristilt frå Gud, og eigentleg fristilt frå medmenneske og heile sitt livsmiljø. Samfunnet er der fyrst og fremst for å sikre mine individuelle rettar. Utover det, vil vi nødig forplikte oss.

Kristus kallar menneske til felleskap. For det er vi skapte til. Også fellesskap med Gud. You’ve got to serve somebody, du må tene nokon, syng Bob Dylan. Bli klar over kven du vil tene, gjer eit medvite val! Guds veg er disippelskapets veg. Kristus kallar til konkret etterfylgjing, sequella Christi, imitatio Christi. Å fylgje etter Kristus innnebar frå fyrste stund å delta i hans fellesskap, i flokken av disiplar. Eit kristent liv er stadig eit liv i disippelfellesskapen, i Guds famile, i det heilage samfunnet, communio sanctorum, i den lokale og universelle kyrkja.  Det er eit liv i eit lokalt sokn, i ein kommunitet eller eit kloster, i eit kristent ekteskap og famlieliv. Det er eit liv der du deler felles tru, felles normer for menneskeleg livsførsel, felles lytting til Guds ord, felles bøn og felles brød – både det evkaristiske brødet og våre materielle resursar.

Men for å leve i dette, må du forplikte deg. Difor må du ta stilling og spørje: -Vil eg dette? Går eg for dette? Tar eg sjansen? Då må eg kanskje oppgje noko, då må eg ta sats. Då kan eg ikkje ha alle dører opne i alle retningar til ei kvar tid.

Kvifor er kyrkja så svak i vårt samfunn?. Kanskje fordi så mange vil at alt skal vere mogeleg, heile tida? Til å skifte retning når det passar. Det er noko heilt anna enn å stå for si dåpspakt. Eller slik det heiter når nokon konverterer og blir tatt opp i den katolske kyrkja sin fulle fellesskap:

”Jeg tror og bekjenne alt det Gud har åpenbart og som den hellige katolske kirke, tror lærer og forkynner. Denne tro som jeg nå bekjenner og oppriktig tar i mot, skal jeg ved Guds nåde forsøke trofast å bekjenne og bevare gjennom hele mitt liv, så sant hjelpe meg Gud og dette hellige evangelium”

I dei katekumenale ritane spør presten katekumenen: ”NN, er du her!” Som eit ekko av Guds spørsmål i paradiset: -Adam, kvar er du? Og katekumenen svarar: Eg er her! Ad sum! Eg er her, ikkje her eller der, ikkje her i dag, og kanskje ein heilt annan plass i morgon. Eg er her. No vil eg gå denne vegen.

Det kan kome til å koste. Det kan ende på Golgata, det kan ende på Colosseum, på arenaen, kasta for løvene; det kan ende for domstolen, det kan ende i VG, det kan ende med dårlegare karriere, det kan ende med lågare løn. Men det endar hos Gud, i Gud.

Brør og systre! Før eller seinare lærer vi, som Peter, å få sans for Guds vegar. Slik også den snart kanoniserte kardinal Newman fekk lære å be:

Eg ville velja sjølv min veg, men no: Leíd du meg fram!