homiletica: 4. sundag i året, St Svithun krk, Stavanger, Mat 5,1-12

Kjære brør og systre!

Det handlar om dei audmjuke i dag; om de fattige i ånden, som vi høyrde. Det er ikkje så lett å prøve å vere audmjuk; «eg er veldig audmjuk», liksom. Det blir feil.

Bibelen meiner noko heilt spesielt med dette: Dei audmjuke.  Søk Herren, alle ydmyke i landet, dere som gjør hans vilje, høyrde vi i den fyrste lesinga. Det er eit namn på dei fromme, dei verkeleg truande i folket. Heile Israel var Guds folk, utvald av han, i pakt med han. Men det å vere ein verkeleg israelitt, ein israelitt utan svik, som Jesus kalla ein av sine disiplar – det var noko som ikkje var automatisk. Eg er israelitt, alt OK; eller: eg er katolikk, alt OK, eg er prest eller pater, OK, spelar inga rolle om eg tar det så nøye.

Nei, midt i Israel, midt i Guds folk, var det nokre som tok trua si på alvor – som i virkeligheten bar alle dei andre. Bibelen, særleg profeten Jesaja, kallar dei for resten, den trufaste resten, som stubben av eit tre. Eller dei fattige.. Det var dei som ikkje lot seg lure av rikdomen og luksusen som kom då landet blei rikt og mektig. Det var dei som ikkje fylgde dei heidenske skikkane og rituala som folkeslaga rundt Israel praktiserte. Det var dei som forblei trufaste mot Israels Gud, også under okkupasjon eller i eksil, som Daniel – han som i Babylonia opna vindauget sitt mot Jerusalem, mot templet, og bad til Gud tre gonger om dagen, sjøl om det var forbudt. ”Dei fattige/dei audmjuke – det var dei som ikkje berre utførte reglane i lova til punkt og prikke, men som hadde eit hjarte fullt av tillit til Gud. Dei stolte på han, vona på han, var lydige mot han, påkalla han!

Det er desse som vi høyrde om:

Jeg lar det bli tilbake hos deg et armt og ydmykt folk. De skal ta sin tilflukt til Herrens navn…De skal ikke gjøre urett mer og ikke tale løgn. Ingen svikefull tale skal finnes i deres munn. De skal finne føde og hvile trygt, og ingen skal skremme dem.

Det var denne ånda som prega dei som på Jesu tid blei kalla  ”dei stille i landet” . Til dette åndelege miljøet høyrde Maria og Josef, gamle Simeon i templet og profetkvinna Anna Fanuelsdatter, ho som, då ho blei enkje, vigde seg til faste og bøn og levde i templet dag og natt. Det var desse som venta på Messias og som tok mot Jesus då han kom. Det var i dette miljøet Jesus vaks opp.

Og det er nettopp i dette perspektivet vi skal forstå det når han seier til disiplane sine, slik vi høyrde i evangeliet, i sæleprisingane:

Salige er de fattige i ånden, for himlenes rike tilhører dem, Salige er de ydmyke, for de skal ta jorden i eie.. Salige er de som sørger…de barmhjertige, de rene av hjertet, de som skaper fred…

Dette er menneske som set all sin lit til Gud og som har sin rikdom i han. Slik er Jesu disiplar, slik er Guds vener til alle tider. Dei som er opne mot Gud og mot andre, som ikkje er lukka inne i seg sjølve. Menneske som har alt for mykje å ta vare på, går glipp av dette, går glipp av Gud og Guds rike. Dei har alt fått si løn, seier Herren. Du kan ikkje tene både Gud og mammon; mammon, dvs alle dei materielle resursane som finst i livet. Derfor var dei fyrste kristne slik vi høyrde i den andre lesinga:

Ikke mange mektige, ikke mange av edel byrd. Men de som i denne verden går for tåper, dem har Gud utvalgt for å gjøre de vise til skamme … for å gjøre til intet de som er noe, så ingen dødelig skal ha noe å rose seg overfor Gud.

Det var husslavar og galeislavar, det var soldatar og vanlege folk. Dersom nokon var rik, måtte han dele sin rikdom med dei andre, for pengehugen er rota til alt vondt, seier apostelen. Ja, i urkyrkja i Jerusalem hadde dei t o m  felles kasse, slik at alle kunne få hjelp. Dersom nokon var klok og lærd, måtte han bruke sine talent til det beste for andre.

Brør og systre! Vi treng alle slags folk i kyrkja, men her må alle finne seg i å vere på like linje; uansett nasjonalitet, uansett bakgrunn, uansett livshistorie, uansett utdanning og karakterar, uansett stand og stilling. Å vere katolikk, er ikkje ein ekstra ”fin” måte å vere kristen på. Av og til kan det ha blitt oppfatta slik her i Noreg; difor er eg glad for alle som er komne frå andre land og vist oss at å vere katolikk, er noko vanleg, for vanlege folk. Å vere ein katolsk kristen, betyr nettopp å vere ein vanleg kristen. Vi er eitt folk, ein familie; kyrkja er katolsk, for alle, alle som vil gå Guds veg. Prestane, biskopane, kardinalane og paven –dei er alle tenarar, vi er alle Guds barn, noko større kan vi ikkje vere. Vi er alle syndarar som treng å gå til skriftemål. Vi er alle tiggarar som ber til Gud om det vi treng: –Lat namnet ditt helgast, lat riket ditt koma, lat viljen din rårda, gjev oss i dag vårt daglege brød, forlat oss vår skuld, før oss ikkje ut i freisting!

Vi får alle ta i mot den same Kristus i Evkaristien. Han er vårt liv, vårt alt, 

..han som Gud har gitt oss til å være vår visdom, ja, vår rettferdighet, vår helligelse og vår befrielse, – så det skal være som det står skrevet: ’Den som roser seg, skal rose seg av Herren!’

 Å vere audmjuk er difor å seie:

 Jeg har valgt å gjøre selskap med Guds enkle vandringsmenn/ det får koste hva det vil, men jeg må hjem til himmelen!

Reklame

officium: laurdag, 3. vike i det allmenne året: 5 mos 32,48-52; 34,1-12 (matutin)

«Og han gravla han nede i dalen i Moab, midt for Bet-Peor» (34,6)

Reisa var over for Moses, han kom til målet, men ikkje i mål. Guds ven var han, likevel. Gud går tett ved sida til Moses heile vegen. Den ufattelege, overveldande, han som Er – i Mose liv er han påtakeleg, som eit anna menneske. Han gravlegg Moses; ein Gud med hender og spade. Gud, gravaren.

For Guds næraste vener viser Gud seg slik: Ein som er like ved, heilt naturleg, ein konge som sjølv sit rett over bordet med deg. Ein som kan grave ei grav når det trengs. Han blir liketil, som du – og du blir ein del av hans mysterium, som Moses:  «Til denne dag har ingen visst kvar grava hans er» .

carpe diem: siddis for tre dagar

Er nemleg i Stavanger denne helga. Skal vere med på eit korseminar i Hillevåg krk (DNK), leia av organist/kantor Terje Hadland. Så skal eg òg ha messer og preike her i St Svithun krk (den katolske kyrkja i Stvgr) i morgon kveld og sundag føremiddag. 

Hit kom eg med toget frå Oslo i ettermiddag. Sol og snø heilt til Sira og Dalane -så bærre marker og mildver så snart vi nærma oss Jæren. Stille hav i vest, duvande i låg januarsol. Eg har innstallert meg i gjesteromet i St Svithun, hatt ein avtale ute og feira messe på festen for St Thomas Aquinas OP. Stille kveld med førbuingar etter det. No. Måndag retur til Oslo.

officium: torsdag, . vike i det allmenne året, 5 ms 30 (matutin)

«Sjå, i dag har eg lagt fram for deg livet og det gode og døden og det vonde…» (v 15)

Israels tru førutset aktiv stillingstaking. Eit val må gjerast. Vi står ikkje berre midt opp i det daglege med sine hendingar og oppgåver. Vi har evne til å sjå framover. Mennesket har medvit om framtida. Fordi det er fritt. Fordi livet er ei vandring, ei ferd, frå start til mål. Vi skal vekse, formast. Livet er eit kall og ein veg.  

Fridom og ansvar er ei gåve frå Gud: «Sjå, eg legg fram for deg…»  Kvar dag går det to vegar ut frå livet ditt. Kvar dag må vi velje.

carpe diem: trist dag

Tungt, sidt regn over indre Sunnmøre i dag; is, grus og smeltebekker overalt. Gråtande dag. Slik kjenner eg det også; Maria Amelie, saman med Eivind, er skyssa ut av landet. Eivind er ein kjenning, så det gjer det litt nærare, sjølsagt, men det triste dreiar seg òg om alle dei andre som har opplevd og opplever det same. 

For alle desse må det takast eit krafttak no. Noas og Amnesty fortener ros, og alle andre grupper – som kyrkjene – må vise flagg. For ein meir human asyl – og innvandrarpolitikk.

carpe diem: sunnmøre midt i verda

På plass. Og på beina, etter at eg fekke ein ras runde med omgangssjuke på heimvegen. Plutseleg uggen i magen då eg gjekk frå tog til buss på Åndalsnes, og på Sjøholt, der det er ventrom, måte det brekning til, Reisa vidare med bussen innover fjorden og over til Stranda frå Liabygda gjekk greitt, men vel framme på Standa var det å leggje seg rett ut på sofaen, urven i kroppen. Berre eitt å gjere: la kroppen jobbe sjølv for å bli frisk, halde alle distraksjonar unna. Kjende at det snudde seg, og etter ei natts kvild, var eg frisk og sprek, om enn litt tom i holdet. Ukrutt forgår «kje lett, eg har gode genar.

I dag stod eg bra tidleg opp og drog dei fem mila til Ålesund og messa i Vår Frue kyrkje. Eg preika og presiderte (forretta) med pastor Johannes (Hung), soknepresten,  som ville vere konselebrant i dag. Tjøkkfull kyrkje. Alt for lita. Alltid veldig fint å vere der, nettop fordi det ikkje er noko ekstra, men rett og slett ein Guds familie som tek del i liturgien av full hals og heilt hjarte.  Born, unge, mannfolk og kvinnfolk, foreldre og besteforeldre.Og alskens nasjonalitetar. Som snakkar ei blanding av kurs-norsk og sunnmørsdialekt: «Jeg kan ikkje…». Ungane og ungdomen er sjølsagt heilt sunnmørske. 

Det viste seg at det var folk heilt frå Kina i dag. Ei ung, kinesisk kvinne kom til Molde for eit par år sidan, som utvekslingsstudent; der traff ho ein trøndar og saman har dei busett seg i Brattvåg (i Haram) og jobbar der, i Hydraulik/Rolls Royce. No hadde ho mora og bestemora på vitjing, begge er katolikkar. Dei snakka berre kinesisk, men det blei tolka og vi fekk ein interessant samtale. I byen der dei bur, mellom Beijing og Shanghai, var det éi katolsk kyrkje før; no spreier det seg utover med nye kyrkjer og kyrkjelydar. 

På ferja frå Magerholm til Aursnes (Sykkylven) gjekk eg ned i salongen under den kjappe overfarten. To ungdomar slapp seg ned på stolane ved sida av meg og spurde rett på kven- og kva eg var. Eg sa eg var dominikanarbror – og då var samatalen igang. Dei gjekk begge på Vestborg (kristen vidaregåande skule på Stranda) og hadde vore på møte i Ålesund. Den eine var pinseven, den andre sokna til Misjonssambandet. Andreas og Bendik (same namnet som  paven, faktisk) .Vi skjøna kvarandre.  Eg skjøna ikkje minst kor viktige slike unge kristne er for å vidareføre kristen tru her i landet!  Pinsevenen var opphavleg frå SørKorea, den andre sunnmørsk i hud og hår.  Men begge veit kven dei trur på. Typisk med den opne haldninga ein finn hjå unge kristne i dag. Privilegium å treffe dei. Guds verd er stor, han har sine vener over alt. -Gud vere med deg, sa Andreas då vi gjekk ut på dekk. -Det same! Sa eg.

I dag

carpe diem: rask heimreis

Ein weekend på Sunnmøre, litt familekontakt. Mor mi bur på Stranda, 88 og greier seg sjølv, men syskena mine – som bur Bodø og Trondheim – og eg prøver å sjå innom et par gonger i året. Siste romjula var eg, som kjent, i Frankrike, så heimreisa blei no. Tilbake i Oslo tysdag.

Som vanleg og som regel tek eg toget. Akkurat no går det raskt bortover Lesja og Lora før vi tippar ned i Romsdalen. Turen opp Gudbrandsdalen er alltid ei oppleving. Skodda over Mjøsa letta, opp dalen blir det stadig ljosare og alt er som ein grafisk komposisjon, ein litografi i tre fargar; brunt, kvitt og gråbrunt. Alle husa er Gudbandsdals-brune og resten gjer seg sjølv. Brune felt av hus, brunkvit skravering av berr lauvskog med lett rim over, store, kvite flater av snødekte enger og bakkar og lange drag av høgfjell lengst oppe.

Eg søv litt, les (Knausgårds «En tid for alt»,  skulle ha lese boka for lengst, sjølsagt..), tenkjer, pratar litt med sidemannen.  Heimover. Eit godt ord.

officium: torsdag, 1. vike i det allmenne året, 5 mos 9 (matutin)

«Kom i hug og gløym ikkje korleis du gjorde Herren din Gud harm i øydemarka» (v 7)

Vi treng også «å kome i hug»  våre eigne dårlege mønster. Ikkje som ei stadig bør eller  fiksering på ei negativ fortid. Men som sunn realisme.  Som audmjukt medvit om at vi stadig treng å skjerpe oss, vere obs på fåresignala, vere budd på freistingar, kjenne våre veike punkt.  Du ser folk svikte og falle. Det kunne vore eg eller du. 

«Den som står, sjå til at han ikkje fell!», seier apostelen.

Hugs det også.

officium: onsdag, 1. vike i det allmenne året, 5 mos 7,6-14; 8,1-6 (matutin)

«Kom i hug korleis Herren din Gud førte deg…» (8,2)

Bibelsk tru er ikkje spekulasjonar, men påminning. Gud har gripe inn før, han skal gjere det igjen. Minnet hentar fram viktige hendingar så vi ser eit mønster. Hendingar og handlingar talar sterkare enn  vårt tankespinn. I liturgien feirar og gjenkallar vi Guds store gjerningar som skapar og frelsar. I meditasjonen og kontemplasjonen tileignar vi oss dette så det festnar seg i oss og blir sjølve kjernen i medvitet vårt, senteret for kroppen og sjela. Å meditere, å grunne, er å kome i hug.

Grunnmønsteret i Guds handlemåte er slik salmisten oppsummerer det når han seier: «Mi sjel, lov Herren, gløym ikkje alle hans velgjerningar. Han tilgjev all di skuld og lækjer all din sjukdom» (Sal 103,2-3).

Hugs det.

officium: tysdag, 2. vike i det allmenne året: 5 mos 6, 4-20 (matutin)

«Høyr Israel! Herren er vår Gud, Herren er éin» (v 4)

Israels trusvedkjenning. Dette er ingen monoteistisk teori. Det er mottaking og tru på ein bodskap; eit ord som har nådd oss, som vi har høyrt og teke mot.

Guds levande tale framkallar eit levande svar. Ei trusvedkjenning. Eit credo. Eit dogme. Gudsfolket veit kva det trur på. Kven det trur på.

officium: måndag, 2. vike i det allmenne året 5 Mosebok 4,1-8;32-40 (matutin)

«Har eit folk høyrt Gud tala ut or elden, så som du gjorde, og endå fått leva?» (v  33)

Moses manar folket til lydnad, tillit og paktstruskap. Israel skal halde seg nær til Herren fodi han er ein Gud som har kome folket sitt nær, på ein overveldande og uventa måte. Ein Gud som kjem inn gjennom døra til oss, som banar seg veg, som oppsøkjer oss.

Det gjeld historisk: Noko hende med dette folket. Skaparen har openberra seg for det. Den levande Gud sette foten på jorda. Det gjeld no: Gud er ikkje langt unna deg. Det skulle avgjere alt i livet ditt,

nota bene: Onkel Skrue – landet. A propos Maria Amelie-saka

 

Torsdag morgon ringde  Eivind Trædal, redaksjonsekretær i Klassekampen, og spurde om eg hadde sjans å dra til Trandum.  For å stille opp for Maria Amelie; ein prest  kunne kanskje gje cred til henne. I krise mobiliserer ein alt. Og eg dro opp. Etter det har alt gått fort, og alle kjenner saka. 

 

Alle skjønar også at pågripinga og vedtaket om utsending er ei politisk markeringssak – for ikkje å seie prestisjesak – for den sitjande styremakta. Både regjeringspartia og Stortinget har køyrt opp det ein har kalla «ein streng, men rettferdig» innvandrings- og asylpolitikk. I lang tid har populistiske haldningar mot innvandring hatt aukande vind i segla. Den politiske høgresida har sett dagsordenen og venstresida har kjent seg pressa til å gå inn for innstramming.   Ikkje så underleg at AP med sine makttradisjonar veit å vise musklar; meir plagsamt er det for eit parti som SV med sitt ynskje om å ha ein radikal solidaritetsprofil.  

 

I denne saka møter det norske folket seg sjølve i døra. Dei politiske representantane har vedteke eit regelverk og ei lovgjeving som legg opp til den utøvinga vi har sett demonstrert no. Sannsynlegvis er det det  mange – faktisk eit fleirtal i folket? – som ikkje er samde med den nye «tøffe» lina som har bryska seg meir og meir i det siste. Oppgjeret med «snillismen» er blitt ein trend som alle har lagt seg på, fordi det har verka oppurtunt. Etter mitt syn har det ført til ei forgroving og forsimpling av folkeleg og politisk mentalitet. Noko av dette var eg inne på i ein kronikk i Aftenposten for ei tid sidan (lagt ut her på bloggen) der eg etterlyser ein ny og meir idealistisk populisme.  Dette har sikkert vore der heile tida, men er blitt forskyvd i den offentlege represenatsjonen av «det folkelege».  Ikkje minst i innvandringspolitikken er dette blitt tydeleg. Det er også der ein ser dei mest krasse utslaga i debatten; aller verst i bloggosfæren  – det er verkeleg ein pøl av ytringar til tider. 

 

Noreg minner meir og meir om gamle sure Onkel Skrue som nidkjært vaktar pengebingen sin, som er redd for alt og alle og ser dei fleste som skurkar.  Ein borgmur mot dei fattige i verda. Politisk/parlamentarisk har det vore eit tap at sentrum er svekka og at eit idealistisk parti som KrF er ute av dansen,  og at solidaritetspartiet SV blir kastrert i regjeringssamarbeidet. Kvifor er «økonomiske flyktningar» så utenkjeleg? Som om rikdomen er «vår», i den verda vi lever i? Dei fattige tek den retten dei ikkje får. På syttitalet tenkte ein meir radikalt om internasjonal rettferd  Kva skjedde? Med oss? 

 

På tide at Noreg finn tilbake til den humanistiske tradisjonen ein alltid har rosa seg av. Nansen-året er dessverre alt punktert av denne siste saka. Men kanskje nettopp det kunne vere ein vekkjar?

 

officium: laurdag, 1. vike i det allmenne året, Sir 44,1-2.16 – 45,5 (matutin)

«Moses – velsigna er hans minne» 

Siraks son prisar Gud, ikkje berre for skaparverket, men for historia til det heilage folket, med profetane og patriarkane, men heilage kvinner  og menn. I dag kjenner vi att måten å nemne ein profet på, med ei velsigning – frå islam. Fordi han ber med seg den semittiske og orientalske spiritualiteten som også møter oss i jødisk og kristen tru. 

For mange er profetane blitt fjerne historiske personar. For den truande er dei vitne og teikn i verda, fedre og mødre som vi ættar frå.

officium: fredag, 1. vike i det allmenne året, Sir 43,13-33 (matutin)

«Ei samanfatting kan berre berre lyde: «Han er alt.» » 

Her ser vi det same. Det er Gud som held røyndomen saman. I seg. Det tyder ikkje at Gud er identisk med skaparverket;  «han er større enn alt han har skapt», held Sirak fram, men alt som er, er radkalt avhengig av Gud.

Av alle Guds skapningar, er det berre mennesket som ikkje alltid skjønar det.

officium: torsdag 1. vike i det allmemenne året, Sir 42,15 – 43,12 (matutin)

«Han granskar havdjupa og menneskehjarta, han kjenner dei begge til botnar» 

For Sirak og den bibelske visdomslæra er røyndomen éin – med Gud som skapande og nærverande i alt. Det er ikkje berre mennesket som er eit mysterium, det er også havet. Heile naturen er full av teikn på eksistensielle sanningar.  Der kan du spegle livet ditt.

Korleis? Fordi alt har noko av Guds nærvere i seg; den minste stein og kvart bankande hjarta.

officium: onsdag, 1. vike i det allmenne året, Sir 24,1-23

«Eg rår over havsnes bylgjer og den vide jord… Eg tente for hans åsyn i de heilage teltet, og slik vart Sion min faste stad» 

Her er det Visdomen som talar. Gud openberrar seg i skaparverket, hans Visdom fyller alt som er. Men kjem særleg nær i det heilage folket; gjennom Skriftene, gjennom  0verleveringa, gjennom liturgien i tabernaklet og i templet.

Skaparverket, Skrifta og gudstenesta høyrer saman. I Israel og i kyrkja.

officium: tysdag, 1. vike i det allmenne året, Sir 11,1-28 (matutin)

» Herrens velsigning er løna for den som ottast Gud, brått kan han la si velsigning bløma»

Det gode livet er livet under Guds velsigning. Livsvilkåra kan veksle, lukka kan synast  skjør og langt unna, livet i trua kan vere fylt av motsetningar. Når lukka kjem som konkret røynsle, kjem ho som ei gåve, som uventa, som noko friskt og nytt. 

Men under denne lukka ligg det ei djupare velsigning: Sjølve det å kvile i Gud og vere forankra i han. 

«So lat då koma kva koma vil// eg veit den stad eg skal springa til» (M. Orheim)

officium: måndag, 1. vike i det allmenne året; Jesu Sirak Sons Visdom 1, 1-20 (matutin)

«Opphavet til visdom er å ottast Herren» 

Det er vanskeleg å tenkje seg noko som er meir loddrett i mot vanleg tankegang: Den vise er den som stoler berre på mennesket og at det einaste som finst, er det vi sansar. Og mange truande rynkar på nasen når det blir snakk om gudsfrykt, om otte for Herren. 

Her er det snakk om den djupe, forpliktande innsikten om at Gud lever og at vi er ansvarlege for han. Det er sjølve orienteringspunktet for tanke og vilje. Alt avheng av korleis vi stiller oss til Gud.

officium: epifania/Kristi openberring/heilagetrekongars dag

Epifania, Herrenes Openberring – høgtida vi feirar i dag,den 6. januar, også kalla Heilagetrekongars dag; det er den opphavlege julehøgtida kunne vi seie. Her er det ikkje fødselen i seg sjølv som er i fokus, men nettopp det teologiske innhaldet i inkarnasjonen, i Guds Sons kome til verda i kjøt og blod.  Det er «trettand» dagen, då folket åt kyrkjun gjekk», som det heiter i Draumkvedet.  Denne høgtida har alltid stått høgt i kyrkjeleg og folkeleg feiring, og når hjo etterkvart har falma, har det ført til sentimentalisering og forflating av heile juletida.

Tradisjonelt feira ein tre hendingar i openberringstida: Vismennene som kjem og tilbed, vinunderet i Kana og Jesu dåp i Jordan.  Her vert Jesus nettopp openberra som den han er: Gud av Gud, ljos av ljos, sann Gud av den sanne Gud (Nicenum), her tek hans persons mysterium til å stråle fram.

Stålar gjer det også av leseteksten i matutinen. Ei profetisk helsing til Israel, med den universelle horisonten som er typisk for Jesaja og som peikar fram mot kyrkja si tid. Bodskapen er universell – og difor katolsk.  Her ser vi at Israel og kyrkja er Guds veg til heile verda, og at verda og all skapningen finn seg sjølv i den openberringa som Guds-folket formidlar. Alt skal forløystast i Kristus, alt skal berast fram som eit takkofer, ein evkaristi, i kyrkja, i messa:  Naturen, kulturen, alle rikdomane Gud har gjeve oss som utrykk for sin godleik, sin generøsitet, sin kjærleik til det vakre: «For havsens rikdom strøymer imot deg, skattane åt folka kjem til deg. Kamelar i mengde fyller landet…Dit kjem dei frå Midjan og Efa. Dit kjem dei frå Saba, gull og røykjelse fører dei med sef. Med glede forkynner dei Herrens pris» (v 5-6).

Kyrkja har grunn til å kle seg i festskrud, ikkje minst i liturgien,  og til ta alt Gud har skapt og gjeve i si teneste. Med sitt folk, ja med heile verda, deler Gud sin  rikdom og sin herlegdom.

Dette er målet for historia og for Guds plan, dette er det vi lengtar etter og arbeider for. Det gjeld ikkje småting, det gjeld «alle tings gjenreising i Kristus»!

«Då skal du sjå det og stråla av glede og hjarta skal banka og vida seg  ut!» (v 5)

carpe diem: la tourette vi

Kapitlet har avslutta sine forhandlingar; åtte ni dagar med møte i opp til like mange timar for dag, berre avbrote av tidebønene, messa og måltid, litt fri på sundag ettermiddag samt ein kyrkjekonsert og ein liten fest med gjester nyttårskvelden.  

I dag la kommisjonen som har teke for seg det regulære livet (sjølve det daglege  klosterlivet; livet etter «regelen») sitt arbeidsdokument. Her varslar ein  endringar og reformar som innskjerpar fattigdomen, ikkje minst å vere påpasseleg når det gjeld felels kasse og felles økonomi. Inga unnaluring, takk!  

Eg tillet meg også å sitere (omsett frå den franske originalen) teksten om klosterlivet som «don de soi»; å gje seg seg sjølv som gåve. Det heilt grunnleggjande. Kapitlet uttalar:

 

Situasjonen for dei av våre brør som kvar dag risikerer  ein valdeleg død [som i Irak, min merkn.],  minner oss om den evangeliske radikaliteten som ligg i det å gje seg sjølv.. Med denne radikaliteten for auga, burde det verke langt lettare for oss å ta utfordringa til omvending og til å fullføre våre plikter i det daglege felleslivet.

Kloster- og ordenslivet er eit liv i Kristi etterfylgjing og innber ei personleg omvending (conversion personelle). Ein omvending som nettopp er å gje seg sjølv som gåve, som eit svar på Guds gåve til oss i Inkarnasjonen. Dette å gje seg sjølv, er noko som går lenger enn til vanleg, spontan generøsitet.  Å gje seg sjølv, må samtidig vernast mot former for usunne overdrivingar og påhitt og vere retta inn mot forkynninga og felleslivet. Det  må levast ut i den spesifikke forma som ligg i eit heilskapleg og livslangt engasjement.

Å gje seg sjølv som gåve, er ei overgjeving, ei fristilling frå alt det ein elles er avhengig av,  ei forsaking av seg sjølv og av sin egosentrisme.. Det er å gje det beste av det du er, ein disponibilitet for brørne i det felles livet og for vår apostoliske misjon. 

 

Så held dokumentet fram med konkretiseringar på dei ulike områda av livet vårt; bøna, økonomien, gjensidig forsoning, priorens ansvar for- og rett til å ta fatt i vanskelege saker, også på personplanet. 

No gjenstår arbeidet med å utforme detaljane i det kapitlet har vedteke; i arbeidet til det såkalla «definitoriet! (provinsialprioren og nokre brør valde av kapitlet) som samlast i Paris, om naudsynt i eit par viker. Der innber ein dei av brørne, gjerne av  priorane, som har særlege anliggande å kome med. Fyrst etter denne arbeidsbolken går vedtaka og forordninga ut til alle. For å omsetjast i praksis.

Slik har det gått føre seg sidan Preikebrorordenen vart skipa i 1217. Og så gjenstår heimreisa, via Zürich, for br Gérard Marie og meg, i morgon. Be for den.