«Etter å ha avslutta [det han fortalde], gav han seg til å syngja, stikk i strid med det han hadde for vane. Han stemte i påskesekvensen Victime pascali laudes , fordi dei endå var i påskeoktaven (vika etter påskedag). Bror Dominikus, ein av dei som gjekk saman med han […], stemte straks i songen saman med helgenen,og begge song saman den vakre lovsongen til ære for det mest dyrverdige av alle offer».
BrPeter og hans kompanjongar var på veg frå sitt kloster i Como til Milano. Br Peter var kjend og mislika som ein hard motstandar av samtidig vranglære, ofte retningar som likna på det katarane stod for (ordet kjettar kjem nettopp av katar, «dei reine»). Retningar som fornekta materien, det kroppslege og den synlege skapningen som god og skapte av Gud. Så den nidkjære preikebroren hadde fiendar – som overfall han og drap han på vegen.
Typisk for forteljinga er at dominikanarbrørne syng medan dei er på vandring; nettopp merknaden om at brPeter ikkje gjorde det, vanlegvis, tydlegjer normalen endå meir. Hymner og songar frå liturgien (messa og tidebønene) kunne ein utanatt. På vegen, oftast to og, men stundom fleire, blei det som et vandrande kloster; stundom stille, stundom syngjande, stundom isamtale. Slik det dominikanske idealet er uttrykt etter den hl Dominikus, vår fars føredøme: Vi bør tale anten «til Gud eller om Gud». Det er noko å leve opp til.
fr Arnfinn Haram - Weblog 
leser om ignatiansk spiritualitet inne på siden til de svenske jesuittene og møter dette sitatet: «Kristen andlighet uppträder i olika skepnader, var och en med en viss accent och tolkning av nämnda sex punkter.[5] Benediktinsk, cisterciensisk, dominikansk, franciskansk, karmelitisk och ignatiansk andlighet hör till de mest framträdande inom den katolska kyrkan.» Går det an kort si hva som er karakteristisk for den dominikanske? Har det kanskje noe med vekten på (lov-)sang/Davidsalmer å gjøre? tidebønnene?
Dominikanarar plar ofte seie at vår spiritualitet ikkje er nokon spesiell. Den er katolsk og kristen. Kanskje ein kunne seie, likvel, at den er kyrkjeleg, sentra rundt messa, tidebønene, Ordet. Rosenkransen er tardisjonelt sterkt knytt til dominikanarane. Vekta på studium og telologi må også nemnast. Kontemplativt forstått; contemplare et aliiis tradere contemplata (kontempler og gje vidare det du har kontemplert), som det heiter i eit av våre motto. Vakkert er også mottoet: Prædicare, laudare, benedicere (forkynn, lovsyng, velsign). Eller rett og slett: Veritas (sanning).
Det åndlege livet i dominikansk setting er ikkje så sterkt prega av den meir subjektive, inderleggjerande vendinga som kjem med «nytida» (Descartes, devotio moderna, reformasjonen, jesuittane, karmelittane…). Vår tradisjon er meir monastisk; basert på klosterlivet, ei «ytre» livsform. Meir mellomaldersk, kunne vi seie, i si rot. Bøna blir forstått rett fram som «bedebøn», du bed Gud om noko. Forbøn. Det fins ein biletserie som er ein del av den sentrale, dominikanske tradisjonen: Den hl Dominikus sine ni måtar å be på, gjerne framfor eit altar: Med opplyfte hender, liggjande utstrekt på golvet (prostrasjon; «å gruve» – som det heiter på klassisk nynorsk), djupt bøygd (inklinasjon), knelande, flaggelasjon eller «disiplin» (å slå seg med ein pisk på overkroppen; kjenne Kristi lidingar), sitjande i meditasjon over ein bibeltekst, osv.. Ikkje noko «kose- spiritualitet», akkurat.
Den hl Dominikus var kjend for å vere i kyrkja i bøn om natta, primært forbøn, med høge rop og skrik som kunne høyrast i heile klosteret. Natta for Gud/dagen for menneska (forkynninga og sjelesorgen – slik blir hans livsform samanfatta. Hans stadge bøn var: Å Gud, korleis skal det gå med syndarane?! Medlidinga, compassion – det kjenneteikna hans liv og hans bøn, hans spiritualitet. Vekta på stilla/togna er også viktig. Disiplinere snakkinga; å tale anten til Gud eller om Gud. Dominiukus bar alltid med seg Matteusevangeliet og Johannes Cassianus talar der han gjekk; han bar dei med seg i kappefalden. Cassianus var den store formidlaren til Vesten av tradisjonen frå ørkenfedrene. Dominikus levde i dette.
Nemnast må den hl Katarina av Sienna og hennar fokus på Kristi offer, og også Rihn-mystikarane (m Eckhart, Tauler, Suso), med si vekt på «Gelassenheit», den indre overgjevinga, passiviteten som gjer oss opne for den radikale einskapen med Gud (M Eckhart kunne seie at vi «blir Gud»). Men då er vi på veg nettopp inn i den inderleggjorde mystikken, frå seinmellomalderen og framover mot «nytida».
Eg trur vi må seie at i botnen ligg alltid den monastiske, liturgiske og kyrkjelege bøna og livsforma. Det er ein realistisk, menneskeleg og Bibel-prega spiritualitet.
takk for langt og lærerikt svar! Den realistiske og kirkelige spiritualiteten høres god ut, og middelaldersk kan vel være det som står seg best gjennom tid!