homiletica: sundag 17. jan -10; «Trefoldighetskirken», Oslo;

Aksjonen «Bøn for Oslo» vart avslutta med ekumenisk gudsteneste i «Trefoldighetskirken» – leia av biskop Ole Christian Kvarme (DNK) og pastor Håkon Fagervik (Pinserørsla). Underteikna var predikant. Tekstane er siterte frå dagens liturgske lesnader…

Kjære brør og systre!

Jesus er på reise gjennom Galliela og Samaria. Her sit han, sliten og tyrst, ved Jakobsbrunnen, ved Sykarsbrunnen.  Her sit han som sjølv er brunnen, han som sjølv er kjelda. Han som seier: ”Den som drikker av det vann jeg vil gi ham, skal aldri mer tørste”!

Jakobsbrunnen – det er patriarkbrunnen. Og dermed eit symbol på heile Guds lange frelseshistorie med sitt folk, det folket som fekk namnet Israel etter sin stamfar Jakob. Her sit Jesus ved den kjelda som flyt fram gjennom  Den gamle pakta; i alle Guds store gjernigar, i alt det som Gud tala gjennom Moses og profetane, alt det som lyser fram frå Dei heilage skriftene. Alt det som er oppfylt nettopp i Jesus Messias, Jesus Kristus., han som sit her som ein ukjent på brunnkanten. Han som sjølv er brunnen. Han sit her, for – som han seier – ”Frelsen kommer fra jødene”.

Kristus, Guds Son, sit ved ein jordisk brunn og ventar. Ventar på at mennesket skal passere, skal dukke opp, skal kome i samtale med han. Brør og systre – vi lever i eit tid der vi også må ha tid til å vente på mennesket. Vi lever i ei tid då mennesket må opne seg for Gud, for Kristus, i fridom, fordi det sjølv begynner å søke han, å samtale med han. Gud kan berre nå inn der mennesket har opna seg, der det er blitt mottakeleg. Avkristna menneske kan ikkje dresserast og  suggererast til å bli truande, til å bli disiplar. Dei må opnast, i samtale med Herren.

Det er mange som er i ferd med å opne seg i dag, i ferd med å kome ut til brunnen. Ikkje alle, men mange; stadig fleire. Spørsmålet, trangen, tørsten, lengten etter det levande vatnet, begynner å melde seg. Folk begynner å våge å setje ord på det. Det er lov å snakke om på ein heilt annan måte enn tidlegare, sjølv om det også vekkjer motstand og skaper konfrontasjon. Det kan vere provoseande, men provokoasjon er  å ”kalle fram”  eit svar, ein respons, eit val!

I Jesus Messias, i Dei heilage skriftene, i heile Guds frelseshistorie, finn menneska det vatnet som åleine kan stille torsten i mennesket:

Det er torsten etter Meining. Det som så lenge har vore tabu. Vi ser det i litteraturen, vi ser det over alt.

Det er torsten etter Tilgjeving, etter legdom for kropp og sjel.

Det er torsten etter eit Oppreist liv, etter eit verdig liv, ja, etter evig liv.

For mennesket kan berre leve opp til sitt fulle verd, sin fulle ’verdighet’, når det ser sitt utgangspunkt og sitt mål i Gud, sin Skapar. Mennesket er Guds bilde, ”lite ringare enn englane skapte han det”, seir salmisten. Derfor er det berre Gud som kan matche mennesket. Som kan stille tørsten i mennesket. Som den hl Augustin seier: ”Gud, du har skapt oss til deg, og vårt hjarta er uroleg til det finn kvile i deg!”

Kanskje må vi gjennom ei krise, både personleg og kulturelt og samfunnsmessig, for å forstå det, for å våge å innrømme det. Kvinna frå Sykar blei konfrontert med si krise; alt det som var usant og uheilt i livet hennar: ”Du har ingen mann, og den du nå har, er ikke din mann” Der snakket du sant”. Bror og syster: Den frelsande krisa er der når du ser at du endeleg må snakke sant, at ”det du nå har”, er ein bløff, for Gud og menneske. Då krakkar betongen du har støypt livet ditt inne i – slik at den mjuke hjarterota kan kome fram, slik at det levande vatnet kan nå inn.

Kjære vener! La oss gå ut og oppsøke han som sit ved brunnen. Skal vi evangelisere verda, evangelisere Oslo, treng vi fyrst sjølve å få sjelesorg, treng vi å skrifte ved brunnen, pne oss for Messias. La oss også gå ut til brunnane i denne verda, i denne byen; der mennska dukkar opp, der dei kan møtast. Alle møteplassar blir brunnar med levande vatn, dersom eit levande kristent menneske sit der. Jesus seier jo: ”Den som drikker av det vann jeg vil gi ham, skal aldri mer tørste. Det vann jeg vil gi ham, skal bli en kilde i ham med vann som veller frem og gir evig liv”!

Hugs også at Gud tyrstar etter mennesket, etter oss! Han sit ved brunnen fordi han er tyrst. Og på krossen ropa han ut: -Eg tyrstar!

Ja, hos profeten Jesaja seier han: ”Av kjærlighet til Sion vil jeg ikke tie, for Jerusalem skyld vil jeg ikke være rolig, før den Rettferdige stråler frem som morgenrøden, før Frelseren flammer som en fakkel! (Jes 6,1f).

Brør og systre: Bønn for Oslo; det er bønn om  dette: At den Rettferdige skal stråle fram, at ”Frelseren flammer som en fakkel” over denne byen, der han lenge har vore i ferd med å blir fortidd, skjult, fortrengd. Difor skal dette vere ei pakt for alle oss som deltek i Bøn for Oslo:

Jeg vil ikke tie om Jesus,

Jeg vil ikke skjule hans navn.

Hvor skulle jeg nekte ham ære

Som allting har gjort til mitt gavn?

I namnet åt Faderen og Sonen og Den Heilage Ande. Amen.