officium…

24.MAI, TRANSLATIONIS S.P. DOMINCI, PRESBYTERI
(minnedagen for overføringa av vår heilage far Dominikus, prest)

Frå den korte skriftlesinga; Efes 3, 8-9 (laudes)

«Mihi omnium sanctorum minimo…»
(«Til meg, den minste av dei heilage…»)

Den heilage Dominikus, prekebrørne sin far og ordensstiftar, døydde i Bologna i Italia og vart gravlagd der «sub fratribus pedibus», under føtene åt brørne, under kyrkjegolvet. Mange under hende på hans forbøn; han vart «flytta over» (av det kjem translatio) i eit verdigare gravmæle og etterkvart helgenkåra (1234).

Dette feirar alle dominkanarbrør- og systre og alle lekdominikanarar i dag. I laudes las vi den korte lesinga frå Efesarbrevet, apostelen Paulus si «eigaerklæring»: «Til meg, den minste av alle dei heilage, er denne nåden gjeven: å forkynna for folkeslaga den glade bodskapen om Kristi ufattelege rikdom og føra Guds frelseplan fram i ljoset, det mysteriet som frå evig tid har vore løynt hos Gud, han som har skapt alt».

Her ligg heile eksistensen åt Preikebror-ordenene, dominikanarordenen. Å forkynne for folkeslaga om Kristi ufattelege rikdom, om Guds frelsesplan, om mysteriet som frå æva har vore løynt hos Gud. Ein rikdom, ein plan, eit mysterium som skal opnast opp, gjerast kjend. Gjennom studiar, medtasjon, bøn, lovprising, forkynning i skrift, tale og liv. Prædicare, laudare, benedícere! – det er preikebrørne sitt motto: -Forkynn, lovpris, velsign!.

Det er utstrålinga frå dette store kallet som får Paulus til å seie med lett hjarte, det som elles kunne vere tungt nok når han tenkte på si fortid: «Til meg, den minste av alle dei heilage…».
Den heilage Dominikus var, som Paulus, ein intens, men ikkje ein «barokk» og storslagen person. Han glødde, innanfrå og ut. Han sa, med heile seg det Paulus sa: «For meg er livet Kristus…»

Det er dette som skaper apostelen og det apostoliske livet som dominikanrane er kalla til. Og alle kristne, på sin plass, i si livsform. «Til meg, den minste av dei heilage.. «, «sanctorum minimo…» Guds «minimum» er så stort: du er eit menneske av kjøt og blod, du står midt i verda, i universet, du er eit kristent menneske – og for eigen del legg eg til:ein katolsk kristen, for meg er det «basic», alt det andre er tillegg – Kristus har, uventa, stogga framfor deg på vegen og sagt: «Vade prædica!», som det står på Dominikus-ikonet i klosterkyrkja «Santa Sabina» her i Roma.. «Gå og forkynn!».

Stundom kjennest alt det vanskelege i livet for stort, det vonde for sterkt. Då kjenner du styrken og berekrafta i Guds «minimum». Då kan du seie: Eg, «… den minste han kjenner på jord. Tenk eg skal hans sendebod vera/og gå med ei underfull trøyst!/Guds englar den bod skulle bera/med lovsong og jublande røyst!» Då skjønar du òg at det eigentleg ikkje finst nokon verdigare gravstad for eit menneske enn under føtene åt sine brør.