Vel tilbake frå Assisi i går kveld. Veret vart strålande, heilt motsett vermeldiga eg lasta ned frå ”yr.no”, som melde regn og atter regn.. Det blei i staden sol og atter sol over dei umbriske slettene; sol som fekk den gråkvite steinbyen til å skine. Og sol over Subicao, fjlellet som reiser seg bak byen. Langt oppe i liene der hadde Frans sine holer, Cargeri’; dit drog han seg unna for å be.
Dei 20-30 studentane frå Høgskulen på Hamar var lova guide i Frans–basilikaen. Men han/ho dukka ikkje opp. I staden fekk vi vandre stille rundt i kyrkja, sitje lenge nede i krypten der Frans’ gravmele er. På den måten var det Gud som vart guide.
Ut på dagen raska vi på heilt opp på toppen med byborga. Ved foten av muren kunne vi slå oss ned i graset og sjå vidt ut over fjell og sletteland Det vart ein fin foredragssal. Dette landskapet gjorde nok noko med Frans – og han gjorde kanskje noko med det..
Blikket vårt pregar det vi ser på; også naturen. ”Kalla den ’änglamarken’ / eller ’himlajorden’, om du vill..”
fr Arnfinn Haram - Weblog 
0 Svar to “carpe diem…”