officium…

Onsdag, vike 1, sal 27 (vesper)

”..så eg kan sjå hans velvilje og grunda i hans tempel” (v 4).

Fokus. Mennesket som festar blikket. ”Eitt bed eg Herren om og det stundar eg etter..”. For Israel var det templet som var fokus, det faste punktet; staden ein opna vindauga mot i eksilet, templet på Sion-berget, med paktkista inst inne i det høgheilage. Sjølve ”definisjonen” av Israls liv og kall låg der, løynt under kerub-vengene.

Å grunde er å meditere. Å tenkje etter, å vente på at gåter opnar seg, å bli var noko nytt som tyder livet ditt. Det er ikkje naudsynleg å flakke rundt i alle ”tekstane” som kulturen tilbyd oss. Av alt kan vi lære noko, men det førutsett at sinnet ditt har ei retning. Det får det ved å vere vendt grundande mot Gud. Mot det han har openberra. Det du les i dei heilage Skriftene, det du les av dei beste skrifttolkarane, det du høyrer og feirar i kyrkja. Pakta som du er teken inn i. Det er der du vil oppdage meninga – med dei små detaljane, med dei lange linene.

Å grunde, å meditere, i Guds heilagdomar – det er ein langsam modus. Guds tempeldører er store. Dei opnar seg sakte. For det mediterande mennesket. Som stundar. Som ventar. Som ser. Og ser.

Reklame